CENTRUM SZTUKI DZIECKA

Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu
Skupiamy ludzi, których łączy jedna pasja: sztuka tworzona dla dzieci i przez dzieci. Swoje działania adresujemy do tych, którzy ledwie uczą się chodzić i mówić, do tych, którzy zawędrowali do żłobka, przedszkola, podstawówki, gimnazjum, liceum, a wreszcie na studia, ale także do tych, którzy nigdy nie tracą głodu i odwagi poznawania świata i siebie w świecie. Przychodzą do nas i spotykają się ze sobą ponad pokoleniami.
Organizujemy imprezy cykliczne o wieloletniej tradycji. Zajmujemy się teatrem, filmem, muzyką, sztukami wizualnymi: bywa, że każdą z tych dziedzin traktujemy osobno, ale najczęściej współbrzmią one ze sobą, dopełniają się - podobnie jak nasz zespół.
Jesteśmy samorządową instytucją kultury, która nie tylko wierzy w swoją misję, ale codziennie ją realizuje.

Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu
ul. Św. Marcin 80/82
61 809 Poznań

Internetowy Katalog Współczesnych Sztuk Teatralnych dla Dzieci i Młodzieży

ZNAJDŹ W KATALOGU

Internetowy Katalog Współczesnych Sztuk Teatralnych dla Dzieci i Młodzieży

Michał Walczak

Niestworzona Historia albo Ostatni Tatuś
W pogoni za pieniądzem, pochłonięci przez problemy dnia codziennego zatracamy samych siebie i zaniedbujemy tych, których kochamy. Jak się okazuje, takie krótkowzroczne postępowanie nie pozostaje bez konsekwencji.

Rzeka
Sztuka jest obrazem jednostajnego życia w małym miasteczku. Główny bohater uniezwykla i obśmiewa trywialną codzienność w pisanym przez siebie scenariuszu, dzięku któremu autor wprwadza do sztuki motyw teatru w teatrze.

PKP
Jeden z bohaterów stwierdza, że zanika kultura podróżowania, jej „tradycyjny aspekt interpersonalny”. Czy można mówić o interpersonalności, gdy brak zrozumienia i umiejętności patrzenia na ludzi? Z drugiej strony podróżowanie bywa... dziwne i to jego niezaprzeczalna zaleta. W momencie przejściowym - między punktem A a punktem B - niekoniecznie musimy być sobą.

Piaskownica
Kobieta i mężczyzna to dwa przyciągające i odpychające się bieguny. Brak porozumienia paradoksalnie jest porozumieniem. Nawet w zabawie ujawnia się walka płci. Potrzeba niezależności zderza się z pragnieniem bliskości, a funkcjonowanie w dwóch osobnych światach staje się niemożliwe, gdy w grę wchodzą uczucia, nawet te, do których nie chcemy się przyznać.

Smutna Królewna
Historia, opowiedziana lekko i z humorem opowiada o ludzkiej potrzebie do upraszczania rzeczywistości. Świat, w którym narzuca się nawet emocje, wydaje się być łatwiejszy do zrozumienia i opanowania. Puenta oczywiście dowodzi, że takie podejście jest nietrafione.

Janosik. Naprawdę prawdziwa historia.
Dramat z przymrużeniem oka opowiada legendę o Janosiku. Ponadto jest satyrą na władzę (zarówno świecką jak i kościelną), mówi o potrzebie posiadania autorytetów oraz konieczności dorośnięcia i porzucenia szczenięcych marzeń i zabaw, ustatkowania się.