Katarzyna Mazur-Lejman, Lopek i Cukiernik pomogli odnaleźć wyobraźnię dziewięcioletniemu Balbinowi. Kolejny raz powinno pójść im nawet łatwiej. Służą pomocą. Wystarczy przeczytać „Tutu”. Właściwie wystarczy tylko zacząć, sztuka szybko wciąga i dalej czyta się sama.

Wielka Gdyba, kraina, w której wszystko jest możliwe, pustoszeje, grozi jej zagłada. Dzieje się tak dlatego, że dzieci, spędzając całe dni w wirtualnym świecie, przestały ją odwiedzać. Potwory, zamieszkujące fantastyczną krainę, muszą zwabić do siebie przynajmniej jednego rezolutnego urwisa, który przywróciłby dawną atmosferę zabawy i radości, a tym samym ocalił stwory. Porywają chłopca, ale ten nie potrafi bawić się inaczej niż w gry komputerowe. Balbin w Wielkiej Gdybie jest nieszczęśliwy, a swym smutkiem powoduje jeszcze szybszy rozpad krainy. Dzieciak nie umie też się wydostać ze świata potworów, a to dlatego, że pozbawiony wyobraźni, nie wie, jak wymyślić oksymoron umożliwiający powrót do codzienności. Zdesperowane potwory podejmują kolejną próbę porwania. Znajdują pomysłowego ośmiolatka. Lopek ma niesamowity ubaw, gdy wreszcie, nieograniczony zakazami rodziców, puszcza wodze fantazji. Dzięki niemu Wielka Gdyba zaczyna nabierać kolorów. Mały bohater, szalejąc na swoim smoku, zauważa Balbina. Nie pozostaje obojętny na los smutnego chłopca. Chce mu pomóc opuścić krainę. Dowiaduje się od Cukiernika, że każdy ma wyobraźnię, lecz czasem uśpioną. Obmyśla plan, jak ułatwić chłopcu fantazjowanie. Balbin może wreszcie wrócić do domu. Ale czy zechce?

Gdy, słowo po słowie, uda się rozbudzić wyobraźnię, to trzeba odszukać z niej drogę do teatru. Ta okazuje się prosta. Język „Tutu” jest tak piękny i bogaty, że w mig układa się baśniowa historia. Wyłania się sensualny świat, oddziałujący na wszystkie zmysły. Wielka Gdyba aż kipi barwami, od smoczego błękitu poczynając, najróżniejszymi smakami, z dominującą słodyczą, całą gamą dźwięków, z najdonośniej wybrzmiewającym śmiechem. Przemykają rozbrykane, sympatyczne potwory. Przymila się smok. Oto i teatr.

Ostrożnie! Istnieje jedno niebezpieczeństwo. „Tutu” jest tak zachwycający i różnorodny, że trudno go opuścić. Po chwili chce się do niego wrócić, żeby przyjrzeć się na nowo historii o potędze wyobraźni, wielkiej przyjaźni, bezinteresownej pomocy, miłości rodzicielskiej, pomysłowości oraz wynalazczości, zmieniających się wartościach i świecie. Pragnie się obserwować te opowieści, każdą z osobna i wszystkie jednocześnie. Nuci się bez końca:

„Nie trzymaj wyobraźni / na wodzy, lejce puść. / Niech fika, niech się błaźni, / pozwól jej w siłę róść.”

MARIA MACZUGA TEATRALNIE·24 LISTOPAD 2016

źródło

Opis sztuki w Internetowym Katalogu Współczesnych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży