48 godzin na dobę

Obsada

Kobieta, Córka, Doktor, Pielęgniarka

Streszczenie

Na szpitalnym łóżku leży Mężczyzna, który zapadł w śpiączkę. Czuwa przy nim Kobieta (jego żona) oraz Córka – dziewczynka w wieku ok 8 lat. Kobieta, posługując się poetyckim, pełnym niedopowiedzeń i emocji językiem wyraża żal związany zarówno z obecną sytuacją (osamotnienie, odpowiedzialność, bezradność) jak i wydarzeniami z przeszłości, które nie zostały przepracowane (zdrada). Z kolei córka, niekiedy pod nieobecność matki, przy pomocy dziecięcej fantazji tłumaczy stan ojca – wierzy, że może z nim porozmawiać, ma nadzieję, że pewnego dnia wrócą razem do domu. W sztuce pojawia się także lekarz, który diagnozuje stan mężczyzny jednym słowem – „roślinka” – oraz pielęgniarka. Całość przybiera formę „jednostronnych dialogów” żony i córki z mężczyzną, który nie może im odpowiedzieć – konfrontuje dziecięcą naiwność, mającą niekiedy terapeutyczny wpływ, z dojrzałym, racjonalnym i pozbawionym wiary i nadziei wnioskowaniem, które nie jest w stanie udźwignąć bólu. Fabuła nie ma rozwiązania na poziomie akcji – nic się nie zmienia – zwieńczona jest lakonicznym, poetyckim monologiem Kobiety na temat utraty samej siebie.

PRZESŁANIE

Sztuka ukazuje postawy bohaterek w sytuacji skrajnej, powodującej cierpienie i niemożliwej do rozwiązania – niezależnej od ich woli i możliwości działania. Konfrontuje także widza z różnymi sposobami wyrażania bólu i nadziei.

Źródło pochodzenia tekstu

zgłoszony na 2. Konkurs na Miniaturę Teatralną w roku 2013

Nagrody i wyróżnienia

nagroda w ww. Konkursie

Lokalizacja

Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz Nowe Sztuki Młodzieży dla Młodzieży (nakład wyczerpany)