Wróć

48 godzin na dobę

  • Autor/Autorka

    Zuzanna Bućko

  • Wiek adresata

    od 15 lat

  • Zalecana na scenę

    dramatyczną

  • opracowanie

    Krzysztof Cicheński

  • Obsada

    Kobieta, Córka, Doktor, Pielęgniarka

  • Streszczenie

    Na szpitalnym łóżku leży Mężczyzna, który zapadł w śpiączkę. Czuwa przy nim Kobieta (jego żona) oraz Córka – dziewczynka w wieku ok 8 lat. Kobieta, posługując się poetyckim, pełnym niedopowiedzeń i emocji językiem wyraża żal związany zarówno z obecną sytuacją (osamotnienie, odpowiedzialność, bezradność) jak i wydarzeniami z przeszłości, które nie zostały przepracowane (zdrada). Z kolei córka, niekiedy pod nieobecność matki, przy pomocy dziecięcej fantazji tłumaczy stan ojca – wierzy, że może z nim porozmawiać, ma nadzieję, że pewnego dnia wrócą razem do domu. W sztuce pojawia się także lekarz, który diagnozuje stan mężczyzny jednym słowem – „roślinka” – oraz pielęgniarka. Całość przybiera formę „jednostronnych dialogów” żony i córki z mężczyzną, który nie może im odpowiedzieć – konfrontuje dziecięcą naiwność, mającą niekiedy terapeutyczny wpływ, z dojrzałym, racjonalnym i pozbawionym wiary i nadziei wnioskowaniem, które nie jest w stanie udźwignąć bólu. Fabuła nie ma rozwiązania na poziomie akcji – nic się nie zmienia – zwieńczona jest lakonicznym, poetyckim monologiem Kobiety na temat utraty samej siebie.

  • PRZESŁANIE

    Sztuka ukazuje postawy bohaterek w sytuacji skrajnej, powodującej cierpienie i niemożliwej do rozwiązania – niezależnej od ich woli i możliwości działania. Konfrontuje także widza z różnymi sposobami wyrażania bólu i nadziei.

  • Źródło pochodzenia tekstu

    zgłoszony na 2. Konkurs na Miniaturę Teatralną w roku 2013

  • Nagrody i wyróżnienia

    nagroda w ww. Konkursie

  • Lokalizacja

    Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz Nowe Sztuki Młodzieży dla Młodzieży (nakład wyczerpany)

Powrót do góry strony