Diabeł Rokita

Streszczenie

Do polskiej karczmy przybywa pieszo dwóch Włochów – mnich Cappuccino i Giovanni Turista. Włosi przysłuchują się rozmowom i uczestniczą w codzienności mieszkańców miasteczka. Jest to czas, w którym język polski zaczyna wypierać łacinę, a różnice kulturowe stanowią główne źródło wiedzy i stereotypów o cudzoziemcach. Przybysze zostają przywitani z nieukrywaną ciekawością. Polska gościnność nie pozwala na pozostawienie strudzonych pielgrzymów bez towarzystwa, suto zastawionych stołów i wygodnych posłań. Oprócz szczerego serca, cechą narodową Polaków jest pijaństwo, chciwość, bogobojność i wiara w przesąd. Najmocniejszym z nich jest przeświadczenie o mocy diabłów, które nie pozwalają sprawom iść gładko. Czarci urok mąci w głowach ludzi i krzyżuje ich plany, jednym wkłada w usta kłamstwa, innych oślepia żądzą miłości i jest w każdym bez wyjątku. Jak kraj długi i szeroki, ziemię zamieszkują diabły, a najpotężniejszym z nich jest Rokita, który mieszka w starych wierzbach i czasem dla własnej uciechy patrzy z chmur na chaos, który zasiał.

PRZESŁANIE

Człowiek z natury jest dobry. Niepowodzenia, porażki i przywary są wynikiem diabelskich sztuczek. Ludowość pomieszana z religijnością określa byt człowieka na ziemi. Nic nie może zmienić przeznaczenia.

Źródło pochodzenia tekstu

zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 1996

Nagrody i wyróżnienia

wyróżnienie w ww. Konkursie

Lokalizacja

Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu – materiał archiwalny (dostępny tylko na miejscu w Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu)