Autor:
Ingeborg von Zadow

Streszczenie:
Ziggy siedzi na ławce, a Doodle gra w piłkę z publicznością. Ziggy zaczyna się obawiać, że w każdej chwili może mu coś spaść na głowę, np. kamień. Uważa, że trzeba cały czas być czujnym. Namawia kolegę do wspólnej obserwacji nieba. Doodle szybko się nudzi. Uważa, że gdy się spędza życie w ten sposób, niewiele pozostaje czasu na przyjemności, takie jak gra w piłkę. Ziggy przewiduje, że niebezpieczeństwo może nadejść nie tylko z góry: kamień może przecież potoczyć się również z przodu lub z tyłu. Ziggy buduje mur dookoła siebie i nakrywa go dachem, żeby czuć się bezpieczniej. Do środka wciąga też Doodle'a, który wolałby jednak pograć w piłkę. Ziggy każe mu ją wyrzucić, ponieważ jego zdaniem zajmuje zbyt wiele miejsca i do niczego się nie przyda. Doodle się na to nie zgadza, więc przyjaciel wypędza go. Doodle leży nieruchomo na zewnątrz, a Ziggy coraz bardziej niepokoi się o kolegę. Wyobraża sobie najgorsze sytuacje. Żałuje tego, co zrobił. W końcu Doodle namawia go do wyjścia, mówiąc że publiczność może się go obawiać w takim samym stopniu, w jakim on boi się jej, więc Ziggy - chcąc udowodnić, że nie chce rzucić w nikogo kamieniem - burzy mur. Przyjaciele znów są razem.

Przesłanie:
Czasem tracimy zbyt wiele czasu na gdybanie, co złego może się nam przytrafić. Tymczasem nie da się przewidzieć wszystkich sytuacji, więc nie ma sensu uciekać przed ludźmi i światem, nie żyjemy przecież dla samych siebie.

Wiek adresata:
od 6 lat

Obsada:
Doodle; Ziggy (obie postaci w tym samym wieku, mogą być grane zarówno przez kobiety jak i mężczyzn)

Zalecana na scenę:
dramatyczną

Lokalizacja:
Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz "Nowe Sztuki dla Dzieci i Młodzieży" 1994, z. 5, tłum. Lila Mrowińska.

Premiera:
czerwiec 1995 (Teatr Dramatyczny w Legnicy)

Opracowanie:
Justyna Ilasz