Kolęda – ulica

Obsada

Ojciec; Matka; Syn; Córka I; Córka II; Aktorzy I, II, III, IV itd. grający różne postacie

Streszczenie

Zbliża się czas kolędowania. Rodzina wraca ze świątecznych zakupów. Na ulicy spotykają się starzy znajomi, biedota miesza się z bogaczami. Na scenie widoczne jest wnętrze domu, ale i uliczne zaułki. Wszystko wypełnia muzyka i kolędowanie. Na jednej z miejskich ławek siedzi uboga kobieta, która nuci synkowi kołysankę – pełną smutku i nadziei. Chwilę potem na scenie pojawiają się trzej królowie – ochroniarze w ciemnych okularach. Ci z kolei wyśpiewują o bogactwie, giełdach, złocie i przepychu jako największych wartościach, które może posiąść człowiek. Przy rozpalonym ognisku ukazują się weterani. Wspominają dawne dzieje, wielkie bitwy, zwycięstwa i przegrane, o których zawsze już będą przypominały blizny. Z rozżaleniem mówią o niewdzięcznych wnukach, którzy nawet na święta nie chcą przygarnąć ich do domu. Na scenie pojawiają się aktorzy, nawołujący do porzucenia zmartwień, trosk i waśni, choć na wigilijny czas. Dialog ulicy z rodziną przeradza się we wspólne, świąteczne muzykowanie. Finał stanowi „Kolęda o nadziei”, będąca wyrazem troski każdego człowieka o lepszą przyszłość.

PRZESŁANIE

Wierszowana „śpiewogra”, widowisko poetycko-muzyczne, skłaniające do refleksji nad kondycją ludzkiej wrażliwości, która w świąteczny czas zdaje się ożywać, podczas gdy wśród codziennych zmagań z rzeczywistością przeradza się w społeczną znieczulicę.

Źródło pochodzenia tekstu

zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 2003

Prapremiera

Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie, reż. Tomasz Szymański, grudzień 2003

Lokalizacja

Centrum Sztuki Dziecka – materiał archiwalny (dostępny tylko na miejscu w Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu)