Moje – nie moje

Tematy

• 1. humor
  2. nadzieja
  3. adopcja
  4. odpowiedzialność
  5. las
  6. relacje
  7. rodzina
  8. miłość
  9. wsparcie
  10. zwierzęta
  11. współpraca
  12. przyroda

• Obsada

  Sroka; Mrówa I; Mrówa II; Żaba; Wąż; Wróble; Żółw; Kangur; Kukułka; Brzydalek

• Streszczenie

  Na leśnej polanie zwierzęta odnajdują jajko. Kłócą się o ojcostwo. Dochodzi między nimi do bójki. Sytuację łagodzi Kangur. Proponuje, aby jajkiem każdego dnia zajął się ktoś inny. Jednodniowi rodzice wpajają niewyklutemu jeszcze maleństwu zasady zachowania. Mrówy śpiewają jak stać się mrówką, wąż – jak wężem itd. Zwierzęta sprzeczają się, jakim zwierzątkiem będzie dziecko. W tym czasie przylatuje Kukułka i rozbija dziobem skorupę. Z jajka wyskakuje Brzydal. Zwierzęta są zniesmaczone wyglądem maleństwa. W obawie, że będą musiały przygarnąć dziecko, uciekają. Kangur zostaje z Brzydalem, postanawia się nim zaopiekować. Sroka, Mrówy, Paw, Żaba, Wróble i Wąż wysiadują identyczne jajka. Na dźwięk głosu Kukułki wszystkie jajka pękają, wylatują z nich kukułki. Zwierzęta są zawiedzione, że znów nie jest to ich dziecko. Zjawia się Kangur z Brzydalem. Mały śpiewa piosenki, które wcześniej śpiewały mu zwierzęta. Wszyscy są nim zachwyceni. Zwierzęta chcą być rodziną dla Brzydala. Mały odnajduje bliskich również wśród publiczności.

• PRZESŁANIE

  Sztuka „Moje – nie moje” poucza, że liczy się to, kim jesteśmy, a nie – jak wyglądamy. Brzydal uświadamia zwierzętom, ale również nam, widzom, że wszyscy jesteśmy jedną, wielką rodziną.

• Źródło pochodzenia tekstu

  zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 2004

• Nagrody i wyróżnienia

  wyróżnienie w ww. Konkursie

• Prapremiera

  Teatr Pinokio w Łodzi, reż. Lech Chojnacki, wrzesień 2007

• Lokalizacja

  Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz 19. numer Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży (2004 r.)