O królu, co nie lubił andronów

Obsada

Trubadur; Król; Królowa; Agent Wielkie Ucho; Minister Stanu; Minister Finansów; Minister Oświaty; Medyk I; Medyk II; Komendant Straży; handlarki; handlarze; inni ministrowie; strażnicy

Streszczenie

Narrator Trubadur opowiada historię króla, który nie może znieść wygłaszanych przez swych ministrów bzdur – tytułowych andronów. Chce na ich miejsce powołać mądrych ludzi z ludu. Jego rozmowę z królową podsłuchuje Agent Wielkie Ucho i natychmiast donosi o niej ministrom. Ci, w obawie o swoje pozycje, postanawiają uznać monarchę za niepoczytalnego i przejąć władzę w państwie. Wysyłają do króla medyków, którzy obezwładniają go, ubierając w kaftan bezpieczeństwa. Tymczasem ministrowie zaczynają wprowadzać swoje absurdalne reformy; jak zrezygnowanie z edukacji i radykalne podwyższenie podatków. Król natomiast obmyśla sposób uwolnienia się. Medycy, biorąc go za martwego, zdejmują władcy kaftan, a on rzuca się wtedy do ucieczki. Udaje mu się umknąć do miasta, gdzie rozpoznany przez wiernych poddanych, głosi swoją wizję państwa rządzonego przez prawych ludzi. Strażnicy ulegają jego charyzmie i wkrótce wszyscy ministrowie oraz Agent dostają od króla lanie. W królestwie znów panuje ład.

PRZESŁANIE

Baśń pisana wierszem, wartka i rytmiczna, jest kolejną opowieścią z gatunku tych, w których dobro zawsze zwycięża, a zło kończy marnie. Satyra na państwo, w którym rządzą egoiści, dla dzieci może być lekcją dobroci i zrównoważonej mądrości – nie ważne jest pochodzenie człowieka, ale to, jakie są jego zamiary i co ma w głowie.

Źródło pochodzenia tekstu

zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 1996

Lokalizacja

Centrum Sztuki Dziecka – materiał archiwalny (dostępny tylko na miejscu w Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu)