Michał Walczak
Streszczenie:
W historii opowiadanej przez Starego Błazna wszyscy się śmieją, bo taki jest rozkaz Króla. Wszyscy, poza Królewną. Powaga Królewny traktowana jest jako dyshonor dla królewskiej rodziny. Za „leczenie” dziewczynki biorą się kolejno Paź, Doktor i Młody Błazen, czyli dawne wcielenie narratora. Każdy próbuje własnych metod, spieszą się, bo wielkimi krokami zbliża się uroczystość, na której Królewna winna się oficjalnie uśmiechnąć. Niestety ich starania kończą się fiaskiem – smutek dziewczyny, traktowany jako skandal – sprawia, że rodzina królewska zmienia taktykę. Dostosowując się do złego humoru Królewny, nakazuje wszystkim poddanym smucić się. Jednak Stary Błazen niechcący rozśmiesza Królewnę. Okazuje się, że nie była ona „permanentnie smutna”, tylko, jak każdy, miewała złe dni. Królewna wypomina rodzicom chęć narzucenia sobie i innym nastroju. Po namyśle wszyscy uznają, że wolny wybór w tej kwestii jest najrozsądniejszy.
Przesłanie:
Historia, opowiedziana lekko i z humorem opowiada o ludzkiej potrzebie do upraszczania rzeczywistości. Świat, w którym narzuca się nawet emocje, wydaje się być łatwiejszy do zrozumienia i opanowania. Puenta oczywiście dowodzi, że takie podejście jest nietrafione.
Wiek adresata:
od 8 lat
Obsada:
Stary Błazen; Młody Błazen; Król; Królowa; Królewna; Paź; Doktor; Straż
Zalecana na scenę:
dramatyczną
Źródło pochodzenia tekstu:
zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 2002
Lokalizacja:
Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz 18. zeszyt Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży
Prapremiera:
Teatr Montownia w Warszawie, reż. Paweł Aigner, wrzesień 2004