Zygmunt Krukowski
Streszczenie:
Na strychu jest pełno bezużytecznych przedmiotów, które przekomarzają się ze sobą i marzą o dawnej świetności. Chciałyby znowu być przydatne. Telefon udaje, że odbiera rozmowy, Koło opowiada, że jest wciąż doskonałe, Krzesło chce tańczyć, Lampa marzy o żarówce... W końcu sprzęty postanawiają uciec – boją się wyrzucenia na śmietnik. Pan Rzeczywistość i Pani Wyobraźnia kłócą się o to, czy Wyobraźnia zrobiła dobrze, ożywiając rupiecie. Pan Rzeczywistość jest zdania, że przedmioty powinny milcząco trwać. Tymczasem pojawia się policjant – widział sprzęty biegnące ulicą, pytały go o Teatrzyk Nieśmiałej Nitki. Szafa płynęła za nimi na obłoku. Strych zamienia się w Teatrzyk, w którym ożywione sprzęty zaczynają grać. Lampa jest królewną, Krzesło rycerzem, Pogrzebacz z Radiem – peryskopem, Parasol – Nietoperzem. Przedmioty wcielają się w nowe role i bawią się świetnie – znów czują się potrzebne. Rzeczywistość i Wyobraźnia mówią, że jedno bez drugiego nie istnieje i ostatecznie przyznają się, że są małżeństwem.
Przesłanie:
Rzeczywistość i Wyobraźnia są sobie nawzajem niezbędne. W każdy zakurzony moment życia można przy odrobinie fantazji wpleść sens. Sztuka przekonuje, że warto eksperymentować z wyobraźnią.
Wiek adresata:
7-10 lat
Obsada:
RZECZY: Telefon; Butelka; Parasol; But; Krzesło; Radio; Lampa; Koło; Pogrzebacz; Zegar; Maszyna do pisania; Szafa; OSOBY: Pani Wyobraźnia; Pan Rzeczywistość; Policjant
Zalecana na scenę:
lalkową lub dramatyczną
Źródło pochodzenia tekstu:
zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 1997
Lokalizacja:
Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu
Opracowanie:
Malina Prześluga