W imię ojca

Obsada

K. , Ojciec, Kobieta, Matka, Dziewczyna

Streszczenie

Tekst powołuje postaci realne i uwewnętrznione, których status nie jest do końca jasny, a także przestrzenie metafizyczne – górska przepaść, pola bitew i rewolucji, które toczą się na oczach bohaterki. W pierwszej scenie Kobieta symbolizująca śmierć lub wyrocznię oznajmia bohaterce, że jej ojciec nie żyje. W kolejnej dziewczyna jednak rozmawia z nim (lub z jego wyobrażeniem) na temat zła wpisanego w świat i każdego człowieka. Następnie Ojciec odziera bohaterkę z wiary w moc lektur (padają nazwiska klasyków literatury, głównie polskiej), które są dla niej ucieczką w lepszy świat; podrzuca jej podręcznik od matematyki. Obraz kolejny ukazuje groteskowo Matkę, ubraną w strój ludowy, z którą dziewczyna nie jest w stanie nawiązać dialogu (padają automatyczne pytania i odpowiedzi). Dziewczyna inscenizuje przy pomocy manekina randkę z chłopakiem – tym razem Ojciec odbiera jej pewność siebie jako kobiety, obnaża jej niedojrzałość. Ostatni obraz jest metaforycznym zmaganiem się bohaterki z wyborem siebie – jako dziewczyny idealnej bądź jako niedoskonałej, żałosnej córeczki tatusia. Walka ta rozgrywa się nad przepaścią, a figury Ojca i Dziewczyny toczą swego rodzaju bój o duszę bohaterki.

PRZESŁANIE

Romantyczno-modernistyczna wyobraźnia i machina teatralna zostaje powołana by rozstrzygać nie o sprawach wielkich (męskich, narodowych, ostatecznych), lecz o intymnej relacji córki z Ojcem (realnym bądź wyobrażonym). Psychologicznie skomplikowany obraz młodej, dojrzewającej dziewczyny, która zmaga się z koniecznością spełniania oczekiwań Ojca, symbolicznie reprezentującego racjonalny, dorosły (a także patriarchalny) świat.

Źródło pochodzenia tekstu:

zgłoszony na 2. Konkurs na Miniaturę Teatralną w roku 2013

Nagrody i wyróżnienia:

nagroda w ww. Konkursie

Lokalizacja

Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz Nowe Sztuki Młodzieży dla Młodzieży (nakład wyczerpany)