Wielkie mi coś

Tematy

• 1. samoakceptacja
  2. humor
  3. relacje
  4. marzenia
  5. bohater
  6. zmiana
  7. zwierzęta
  8. współpraca
  9. przygoda
  10. strata
  11. przyjaźń

• Obsada

  Narrator I, Narrator II, Słoń Pistacjusz, Wilczek Esa, Ziarenko Piasku Edgar, cztery Stare Wilki, stary Żółw, mały Żółwik, Farmer, Kury, Zając, Hiena, Zwierzaki-przedszkolaki, Doktor, Słoniczka-babcia, Słonica z kokardką, Osesek, a także Wiatr, Zegar, Śmierć, Ziarenka Piasku

• Streszczenie

  Punktem wyjścia akcji sztuki jest fakt, że Słoń niechcący połknął Księżyc. Kolejne zdarzenia uzmysławiają, jak bardzo Księżyc jest potrzebny – np. wilkom, by miały do czego wyć. Poszczególne postacie wymyślają mniej czy bardziej absurdalne sposoby rozwiązania problemu, między innymi podejmowane są próby „pęknięcia Słonia” – ze strachu, ze śmiechu, z przejedzenia. Podczas kolejnych przygód zacieśnia się przyjaźń między Słoniem i młodym Wilkiem, który wierzy, że wilki po śmierci trafiają na Księżyc (są już tam jego rodzice). Przyjaźń sprawia, że w końcu Wilkowi bardziej zależy na tym, by Słoń żył i miał się dobrze, niż na odzyskaniu Księżyca. Na szczęście z czasem Księżyca ubywa, Słoń chudnie i przy kolacji, kichając z powodu pieprzu, „wykichuje” Księżyc jako wąski sierp. Wilk odwiesza Księżyc na miejsce z pomocą Narratorów, którzy od początku towarzyszą zdarzeniom i wchodzą w dialog z postaciami. Ich obecność stwarza liczne okazje do zabaw teatralnych i ujawniania gier między autorem i postacią czy też animatorem i animantem.

  Konstrukcja sztuki opiera się zarówno na wyrazistej linii zdarzeń dramatycznych (próby odzyskania Księżyca), jak i na grach słownych – np. potrzeba kichania przywodzi na myśl pieprz, a szukanie pieprzu – krainę „gdzie pieprz rośnie”. Asocjacyjność przebiegu fabularnego obfituje w absurdalny humor, jednakże ciągłość akcji zostaje zachowana, mimo pobocznych epizodów. Stopniowo przybywa liryzmu.

  Wśród licznych postaci szczególne miejsce zajmuje Edgar – maleńkie ziarenko piasku. Jak inne istoty, ma ono ambitne plany dokonania „czegoś wielkiego” i chciałoby być „kimś ważnym” (podobnie jak mały Wilczek czy pechowy Słoń). Taka okazja zdarza się, gdy Edgar jako ostatnie ziarenko przesypujące się w klepsydrze życia starego Żółwia, zapiera się z całych sił, by zyskać dla Żółwia kilka ostatnich sekund, potrzebnych, by mógł on zobaczyć jak wykluwa się z jajka jego pra-pra-prawnuk.

• PRZESŁANIE

  Sztuka pozwala widzom docenić porządek świata (z obecnością śmierci włącznie), uznać „ważność” każdego zdarzenia i każdej istoty, a także odkryć głębsze znaczenia pozornie absurdalnej opowieści. Sztuka przekonuje, że świat jest „jasny i dobry”, zarazem czyniąc to w sposób dowcipny, często zaskakujący, a nawet przewrotny. Sztuka uczy innego niż tylko antropocentryczne spojrzenia na Uniwersum. Humor, gry słowne oraz absurdalny dowcip dobrze służą rozwijaniu inteligencji i wyobraźni odbiorców.

• Źródło pochodzenia tekstu

  zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 2019

• Nagrody i wyróżnienia

  jedna z trzech równorzędnych nagród w ww. Konkursie

• Prapremiera

  Opolski Teatr Lalki i Aktora, reż. Marta Guśniowska, luty 2020

• Lokalizacja

  Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz 45. numer Nowych Sztuk dla Dzieci i Młodzieży (2019 r.)