Anna Onichimowska
Streszczenie:
Jesteśmy w teatrze. Wiatr przywiewa Mężczyznę i Czarownicę, wchodzi Słoń, za nim Dziewczyna. Mężczyzna zarzuca na nią prześcieradło, by czarownica nie mogła złośliwie jej w coś zamienić. Dziewczyna przypomina teraz ducha. Pozostałe postaci chowają się. Wiatr porywa prześcieradło i łóżko. Pojawia się krzak. Dziewczyna i Czarownica odlatują na miotle, reszta postanawia zrobić przedstawienie. Wracają aktorki, ale próbę zakłóca płacz. Z krzaka wychodzi Mężczyzna w przebraniu niedźwiedzia, ale czarownica wypowiada zaklęcie i niedźwiedź znika. Dziewczyna wnosi na scenę telefon. Słoń dzwoni na policję, by zgłosić odnalezienie skarpetki i niedźwiedziej skóry. Przychodzi Mężczyzna w ubraniu policjanta i legitymuje zgromadzonych. Tymczasem dziewczyna proponuje zabawę w chowanego. Słoń chowa się pod skarpetkę, Dziewczyna i Czarownica pod Słonia. Dzwoni telefon. Słoń przyjmuje propozycję tańczenia na linie. Lina urywa się. Na scenie nie widać Słonia i Dziewczyny, niedaleko krzaka stoi szafa, w której śpią zaginieni. Ponownie dzwoni telefon, wszyscy zostają zaproszeni do innego teatru. Aktorzy - poza krzakiem - odlatują na miotle. Telefon oznajmia koniec przedstawienia.
Przesłanie:
Sztuka przypomina dziecięcą zabawę, w której przyjemność i radość biorą górę nad logiką. Mali widzowie zapoznają się z ważną od wieków konwencją teatru w teatrze i mogą mieć pewien wpływ na przebieg przedstawienia.
Wiek adresata:
5-9 lat
Obsada:
Mężczyzna, Czarownica, Dziewczyna, Słoń, Krzak
Zalecana na scenę:
dramatyczną
Źródło pochodzenia tekstu:
zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 1997
Lokalizacja:
Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu
Prapremiera:
Teatr Animacji w Poznaniu, reż. Krzysztof Dutkiewicz, marzec 1998
Opracowanie:
Magdalena Nowak