Zasada wewnętrznej konieczności

Obsada

Kamień Polny Pierwszy; Kamień Polny Drugi; Kamień Polny Trzeci; Kamień Polny Czwarty; Kamień Polny Piąty; Kamień Polny Szósty; Mistrz

Streszczenie

Jest burza. Ludzie ubrani na czarno, niczym Syzyf wtaczają duże polne kamienie na scenę. Kiedy rozjaśnia się, widzimy porozrzucane na polanie głazy. Kamienie są niezwykłe. Potrafią mówić, odczuwać ból, zapominać. Rozmawiają ze sobą o wieczności, pamięci, sztuce. Czekają na kogoś, kto obiecał, że przyjdzie. Wspominają o wewnętrznej konieczności, objawiającej się w harmonii formy i barwy, o kamiennych kręgach uznawanych za święte i tęsknocie za transcendencją. Nagle na scenie zaczyna rozgrywać się widowisko barw i dźwięku zmieniające kształty kamieni. Podobno dzieje się tak, kiedy nadchodzi ten, na którego czekają. Kamienie ustawiają się w kręgu. W następnej scenie zaczynają się kolejno przemieniać w Wenus, Dyskobola, Myśliciela, Talię, Niedźwiedzia, Artemidę. Zjawia się oczekiwany Mistrz, ale jak tylko zamierza się dłutem na jeden z kamieni, te krzyczą, by w nich nie rzeźbił. Usypiają Mistrza śpiewem, życząc, by przyśnił mu się zaczarowany kamyk. Następnie kładą koło niego mały kamyczek i znikają. Kiedy Mistrz się budzi, jest bardzo zdziwiony, że wokół niego nie ma tajemniczych skał.

PRZESŁANIE

Tekst o kondycji rzeczywistości i jej relacji ze światem transcendencji. Sztuka stara się zgłębić tajemnice procesu twórczego, opowiada o jego zmaganiach z iluzją i wyobraźnią.

Źródło pochodzenia tekstu

zgłoszony do Konkursu na Sztukę Teatralną dla Dzieci i Młodzieży organizowanego przez Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu w roku 1999

Lokalizacja

Centrum Sztuki Dziecka – materiał archiwalny (dostępny tylko na miejscu w Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu)